Nowa Generacja

„Wyspa M8” – miejsce przeznaczone dla studentów do pracy, odpoczynku, spotkań, spożywania posiłków. Pierwotną formą projektu jest „wyspa”, która po rozłożeniu poszczególnych elementów tworzy modułową przestrzeń dostosowaną do potrzeb w zależności od okoliczności i danej sytuacji.

Meble zaproponowane w projekcie są mobilne i można je dostosować do potrzeb osób tam przebywających. Na całość projektu składają się pufy, stoły biurka, siedziska do pracy i mobilne szafki, przeznaczone do przechowywania. Dodatkowe elementy to moduły kuchenne oraz półka na książki i magazyny. W projekcie przewidziano także miejsce na stoły do makietowania.

Kompleks posiada 7 miejsc do pracy przy komputerze, 24 miejsca przeznaczone do spotkań, spożywania posiłków jak również do pracy oraz 4 siedziska, które po rozłożeniu stanowią wygodne leżanki, na których możemy odpocząć. Każde z tych miejsc może być dowolnie wykorzystane w zależności od wyobraźni i potrzeb studentów. W projekcie zostały wykorzystane trzy następujące materiały: surowa płyta MDF, lakierowana płyta MDF biała i materiał obiciowy.

Projekt strefy pracy i wypoczynku dla studentów Wydziału Architektury i Wzornictwa na Politechnice Koszalińskiej. Ważnym aspektem stało się przenikanie stref, a nie ich wzajemna izolacja.

Po przeprowadzeniu niezbędnej analizy potrzeb studentów i zbadaniu docelowej przestrzeni powstało hasło projektowe „Wyspa”. Stało się ono determinantem przy opracowywaniu funkcji i kubatury mebla. Studenci potrzebują przede wszystkim blatu roboczego, który mogą wykorzystać w trakcie przerw między zajęciami oraz strefy wypoczynkowej sprzyjającej integracji. W związku z tym pomieszczenie podzielono na strefy takie jak: miejsce do pracy grupowej, indywidualnej, strefa relaksu, strefa ciszy.

W efekcie działań powstała forma trapezu, który okazał się idealnym modułem. Po opracowaniu kształtu pod kątem ergonomii powstał kompleks siedzisk i blatów roboczych, który można ustawiać względem siebie pod każdym kątem. Siedziska są wykończone gąbką i materiałem obiciowym. Dodatkowym elementem stała się  poduszka w kształcie walca, która jest przyczepiania do poszczególnych modułów, a sam rzep stanowi linearny rysunek, kolorystycznie identyfikujący się z logiem Wydziału. Materiały wykończeniowe to surowa i lakierowania na biało płyta MDF oraz OSB

Projekt powstał do przestrzeni sali M8 przeznaczonej dla studentów. Głównym założeniem projektu, było zagospodarowanie tej przestrzeni tak, aby każdy znalazł w niej coś dla siebie.

„Wyspa” obejmuje grupę mobilnych elementów na kółkach z możliwością blokady. Składa się ona z wygodnych siedzisk, dzięki którym studenci mogą zaaranżować sobie kąt do swobodnych spotkań bądź chwilowego odpoczynku oraz blatów lekko nachylonych do pracy na stojąco, pozwalających na oparcie całego ciała. Z drugiej strony mebla mamy też możliwość usiąść, co daje poczucie prywatności.  Zestawienie kilku modułów „wyspy” pozwala na stworzenie przestrzeni dla większej grupy studentów, gdzie poprzez ustawienie mobilnej ścianki, powstanie płaszczyzna do prezentacji projektów bądź projekcji przy użyciu rzutnika. Dodatkowe elementy typu podnóżki czy podłużne siedziska, stały się integralną całością z dwoma modułami. Studenci mogą samodzielnie zestawiać ze sobą meble poprzez przepychanie elementów, co może być świetną zabawą przypominającą jazdę na hulajnodze.

Ideą projektu było stworzenie elastycznego miejsca do pracy dla studentów, z przywiązaniem dużej uwagi do funkcji przechowywania oraz funkcji wystawienniczej.

„Wyspa” składa się ze stałego elementu – podwyższonej sceny, na której została przewidziana część magazynowa. Regały przymocowane na stałe do podestu ze stopniami są zwrócone do środka, pozwala to na częściowe ukrycie przedmiotów składowanych na półkach, dzięki czemu w pomieszczeniu zostaje zachowany porządek. 

Widoczne od zewnątrz wysokie, tylne ściany regałów są idealnym tłem dla eksponowanych prac studentów. Łącznie przewidziano miejsce na powieszenie tam 24 plansz o wymiarach 100x70 cm. Szerokie stopnie prowadzące na scenę doskonale sprawdzą się jako miejsce do siedzenia. Dla złożonego na stałe mebla zostały zaprojektowane mobilne ławy-siedziska oraz stoliki, które można w łatwy sposób dosunąć do „wyspy”, tworząc w ten sposób jeden wielofunkcyjny obiekt.

Projekt przedstawia adaptację sali zajęciowej w budynku Wydziału Architektury i Wzornictwa przy ul. Racławickiej w Koszalinie na świetlicę dla studentów. Struktura jest oparta na bazie metalowych, lakierowanych profili, łączonych ze sobą metodą spawania.

Ażurowa konstrukcja pozwoliła na stworzenie w adaptowanej, przestronnej sali mniejszych, wydzielonych przestrzeni o konkretnym przeznaczeniu. Podział stref jest bardzo umowny, a wyznacza je metalowy szkielet tworzący sieć połączeń opartych o proste pionowe i poziome linie metalowych profili. Na pierwszy rzut oka podział ten nie jest oczywisty. Instalacja ta, ma bowiem intrygować i zachęcać do wejścia i odkrywania poszczególnych stref. Całość uzupełniona została o płyty laminowane białe, a także surowe płyty MDF. Dodatkowymi elementami są siedziska w strefie wypoczynkowej i  ścianki odgradzające.

Nazwa „6Open” nawiązuje do głównych stref, jakie wyznacza instalacja. Są to: dwie strefy pracy, strefa przechowywania, strefa pracy grupowej, strefa relaksu, strefa jadalniana. Drugi człon nazwy, czyli „Open” oznacza otwartość, co doskonale opisuje całą konstrukcję i jej ażurowość.

„Wyspa M8”, jako obiekt-miejsce, zaistniała w przestrzeni budynku Wydziału Architektury i Wzornictwa Politechniki Koszalińskiej. Wspólny projekt będący rezultatem solidarnej współpracy studentów, pedagogów i specjalistów technicznych połączył serca i stał się platformą zintegrowanego działania.

Koncepcja projektowa „6Open” autorstwa Izabeli Osiak o znamionach struktury szkieletowej obejmuje dwie strefy pracy z laptopem, strefę pracy grupowej, odpoczynku, posiłku oraz strefę przechowywania. Każda ze zdefiniowanych stref przekazana została do opracowania zespołom studentów przy technicznym wsparciu specjalistów z Zespołu Laboratoriów. Prototyp powstawał przez pięć miesięcy pod kierunkiem dr hab. Katarzyny Radeckiej prof. PK.

Industrialny charakter „wyspy” podyktowany specyfiką otoczenia, jest zgodny z zasadą less is more wypromowaną przez mistrza minimalizmu, dyrektora przedwojennego Bauhausu – Ludwiga Miesa van der Rohe. Ów twórca modernizmu „wyznawał” przestrzeń uniwersalną, której wyzwolenie możliwe jest przez stosowanie szkieletów ze stali. Studenci mają okazję zbadać tę tezę 

w zastosowaniu do wielofunkcyjnego obiektu/mebla. Młodzi twórcy z entuzjazmem zaangażowali się w kreowanie własnej przestrzeni poszukując jej unikalnego charakteru związanego z tożsamością miejsca, czasem i przeznaczeniem. W trakcie współpracy twórcy mieli okazję wzajemnie wymieniać myśli, poznawać się bliżej, doświadczać tego, jak bardzo się uzupełniają oraz dzielić radość i satysfakcję z realizacji przestrzeni, w której będą mogli odtąd codziennie przebywać.

Projektanci poprzez wzornictwo mają możliwość edukowania i pokazania odbiorcom swojej twórczości rozwiązań, które mogą poprawić kondycję naszej planety. Użycie alternatywnego materiału, jakim są plastikowe odpady, może korzystnie wpłynąć na wygląd naszego świata w przyszłości.

Przestaliśmy szanować naturę i odgrodziliśmy się od niej myśląc, że zmiany w niej zachodzące nas nie dotyczą. Traktujemy świat jak wysypisko śmieci. Odpady przez nas produkowane mają ogromny wpływ na środowisko, jak i na nas samych.

Projektanci poprzez wzornictwo mają możliwość pokazania odbiorcom swojej twórczości rozwiązań, które mogą poprawić kondycję naszej planety. Dobrym przykładem jest wprowadzenie recyklingu do procesu projektowego. Użycie alternatywnego materiału, jakim są plastikowe odpady, może korzystnie wpłynąć na wygląd naszego świata w przyszłości.

W projekcie krzesła wykorzystano tworzywo sztuczne z recyklingu – polietylen HDPE. Jego termoplastyczność umożliwia łatwe formowanie w dowolny kształt. Praca opiera się na eksperymentowaniu z tym materiałem. Aby wykonać elementy mebla z przetworzonego plastiku stworzono maszynę, która podgrzewa formę, przetapia i kompresuje tworzywo. Podczas rozłożonych w czasie eksperymentów testowano różne rozwiązania, rodzaje form i metody gięcia. Konstrukcja deskowo-bezoskrzyniowa powstałego produktu daje możliwość szybkiej produkcji, dzięki której mebel jest bardziej dostępny do nabycia przez osoby o różnym statusie społecznym.

Projekt dotyczy poszukiwań form naczyń do picia ciepłych napojów, które odpowiadałyby funkcjonalnie i estetycznie użytkownikom z ograniczeniami sprawności dłoni. W tym przypadku grupą badaną były osoby z Mózgowym Porażeniem Dziecięcym.

Analiza stanu istniejących naczyń przeznaczonych dla osób z ograniczoną motoryką ukazała wiele braków estetycznych i funkcjonalnych.

Po przeprowadzeniu testu z udziałem jednej z użytkowniczek, istniejących na rynku rozwiązań, stworzony został opis procesu użytkowania kolejnych przedmiotów. Pozwolił on wyłonić problematyczne etapy korzystania z naczyń do picia. Analiza poczynionych obserwacji doprowadziła do określenia problemu projektowego jako trudności z samodzielnym piciem gorących napojów przy ograniczeniach ruchowych dłoni. Sformułowane zostały również założenia:

- Stabilizacja naczynia przy podnoszeniu, odstawianiu i dozowaniu porcji napoju – optymalizacja chwytu.

- Ograniczenie wylewania cieczy przy ewentualnym niekontrolowanym przechyle naczynia.

- Rozwiązanie niestygmatyzujące użytkownika.

Postawione hipotezy pozwoliły na zbudowanie i przetestowanie wielu modeli funkcjonalnych z których wyłonione zostały dwa rodzaje brył – symetryczna i asymetryczna. Po testach własnych, wytypowane zostały modele najbardziej odpowiadające kryteriom estetycznym i użytkowym. Kolejnym etapem były testy naczyń z udziałem docelowych odbiorców. Badania odbyły się na terenie Wydziału Nauk Społecznych Uniwersytetu Gdańskiego. Podczas testu, dwie użytkowniczki wskazały naczynia, które najbardziej odpowiadały ich preferencjom estetycznym i użytkowym. Badanie ukazało jak odmienne mogą być ich potrzeby co skłania do bardziej indywidualnego spojrzenia na odbiorców produktu.

Pestka – to inspirowane pestką awokado siedzisko daje możliwość użytkowania go samemu lub w grupie.

Inspiracją do stworzenia projektu siedziska wieloosobowego Pestka był owoc awokado. Jego nieregularny kształt stał się impulsem do stworzenia oryginalnego mebla. Główne hasła projektowe: splot i fala nawiązują i korespondują ze światem natury tworząc wspólnie kompatybilną całość. Konstrukcja została wykonana ze stalowych rurek formowanych w nieregularne łuki, które docelowo tworzą płynne linie. Pokrycie mebla stanowi wiklina formowana podczas wyplatania.

Wiklina jest materiałem w pełni naturalnym i biodegradowalnym nie zagraża środowisku więc jest z nim solidarna. Jej elastyczność pozwoliła na stworzenie trójwymiarowej powierzchni siedziska. Charakterystycznym punktem stała się tytułowa pestka awokado, która unosi się tworząc oparcie o wysokości 30 cm. Siedzisko jest uniwersalne pod względem użytkowania. Pomimo swoich rozmiarów mebel charakteryzuje lekkość i płynność.

Bezpieczne miejsce dla samotnej matki z dzieckiem – trudny temat społeczny ale też ogromne wyzwanie architektoniczne. W Gdańskiej kamienicy mieszkalnej zaproponowano przedszkole, żłobek, lokale mieszkalne i wsparcie merytoryczne potrzebującym kobietom.

Adaptowana kamienica w Gdańsku to schronienie dla kobiet spodziewających się dziecka lub samotnych matek w trudnej sytuacji życiowej. To miejsce tymczasowego pobytu, w którym osoby potrzebujące otrzymają wsparcie i pomoc w powrocie do samodzielnego funkcjonowania. 

Oprócz złożonego aspektu społecznego praca stanowiła duże wyzwanie architektoniczne ponieważ oprócz adaptacji istniejącej kamienicy, zaprojektowano dodatkowe skrzydło w miejscu historycznej oficyny oraz powstała odrębna w formie bryła bawialni z kuchnią. 

W kamienicy jest przedszkole i żłobek, pomieszczenia dla wspierających organizacji pozarządowych i mieszkania dla samotnych matek, które umożliwiają wzajemną pomoc oraz wspólne solidarne działanie.

Trudno będąc projektantem_tką wzornictwa nie czuć rozdarcia między zamiłowaniem do przedmiotów i potrzebą tworzenia, a świadomością winy jaką masowa produkcja – w tym wzornictwo – ponoszą względem katastrofy klimatycznej. Zwątpienie w etyczność naszego zawodu stało się rdzeniem kolekcji.

Przedstawieniem tych rozważań stała się kolekcja srebrnej biżuterii, w której miejsce kamienia szlachetnego zajmuje "kamień" z kruszywa ceramicznego. Elementy kolekcji przybrały kształt koła dla upamiętnienia naczyń, którymi kiedyś były oraz ze względu na symboliczne znaczenie jako kręgu życia. 

Choć pozornie może się wydawać jedynie kolejną próbą materiału z recyklingu, to w jej sednie tkwi kwestia wartości jaką przypisujemy przedmiotom, także po tym gdy się zniszczą. Czy potrafimy zaakceptować taką materię w kontekście jaki niesie biżuteria ze szlachetnych metali? 

Oprócz biżuterii powstał też wzornik materiałów zgodnych z założeniami gospodarki cyrkularnej, które mogą być produkowane przemysłowo, jak i w domu na własne potrzeby.

,,Pokaż Grzesiu, gdzie masz oko, gdzie masz ucho, a gdzie nos’’? to popularna zabawa z dzieckiem, dzięki której uczy się ono podstawowych części ciała. Niestety pomijane są w niej części intymne, a poznawanie ich w niedalekiej przyszłości wprowadza w dziecku dezinformację, stanowiąc dla niego temat tabu.

Edukacja seksualna dzieci to temat niezwykle trudny i często pomijany, przedmiot wychowanie do życia w rodzinie (WDŻ), który w polskiej szkole rozpoczyna się dopiero w klasie IV. Jest to zbyt późny wiek, by uświadamiać 9-letniego chłopca, że koleżanka z ławki posiada odmienne części intymne. Z tej potrzeby wynikł projekt ,,Pokaż, gdzie masz nos, ucho, srom”, który ma na celu stworzenie pomocy dydaktycznej przeznaczonej dla dzieci w wieku wczesnoszkolnym.

Projekt składa się z uproszczonych modeli narządów płciowych łączonych za pomocą magnesów neodymowych, instrukcji obsługi oraz opakowania. Jednym z podstawowych założeń jest uproszczenie formy tak, by kształt narządów był czytelny, ale pozbawiony wulgarności. Za inspirację posłużyły dzieła artystów XX wieku.

Projekt schroniska inspirowany oryginalnymi haftami lokalnej Wietnamskiej społeczności Hmong.

Budynek został zaprojektowany z lokalnych materiałów i płynnie otula ryżowe tarasy na których powstał czytelnie sygnalizując swoje istnienie a jednocześnie wtapiając się w lokalny krajobraz. Hafty społeczności Hmong – a konkretnie haft o nazwie “liście życia” był bezpośrednią inspiracją kształtu bryły. Wyciągnięta w przestrzeń przybrała charakterystyczną formę segmentowej wstążki.

Najdłuższy budynek mieszkalny w Polsce – Falowiec – jest monumentem modernistycznych i nieco utopijnych trendów w budownictwie mieszkaniowym. Projekt dyplomowy proponuje przywrócenie świetności obiektowi poprzez wrażliwą modernizację i uzupełnienie go o funkcje, których nie doczekał się w latach 70 XX w.

Falowiec to najdłuższy budynek mieszkalny w Polsce. Jest jednym z unikatowych polskich monumentów myślenia o modernistycznych i nieco utopijnych trendach w budownictwie mieszkaniowym. Przez te budynki przenika jednak wiele więcej. Projekt proponuje przywrócenie świetności obiektowi poprzez wrażliwą modernizację i uzupełnienie go o funkcje, których nie doczekał się w latach 70 XX w. zbliżając go do europejskich wzorów takich jak jednostka marsylska LeCorbusiera. Uzupełniony o atrakcyjne gastronomiczne i usługowe przyziemie, ogrody i nowe mieszkania w nadbudowanych kondygnacjach oraz inną strukturę funkcjonalną, Falowiec zmienia oblicze. Autorka projektem próbuje wnieść swój głos w debatę na temat dalszych losów niezrozumiałego Falowca oraz innych ambitnych modernistycznych budynków z tego okresu.

W dzisiejszym świecie zauważa się znaczący wzrost problemu związanego z odczuwaniem emocji, poczuciem wrażliwości i wyczucia. Dzięki zmysłom potrafimy panować nad sobą, emocjami i otaczającym nas światem. To współczesna edukacja powinna stworzyć narzędzie pośredniczące w udostępnianiu podstawowych doświadczeń naturalnych i zmysłowych.

Sens [o] meble to seria elementów modułowych pozwalających na stworzenie warunków do świadomego rozwoju percepcji sensorycznej. Dzięki zmysłom potrafimy panować nad sobą, emocjami i otaczającym nas światem. O ile obecni dorośli mieli większe możliwości, by rozwinąć swój układ nerwowy w dzieciństwie, o tyle dzieci XXI wieku mają ich znacznie mniej. Projekt ma pomóc w rozwoju dziecięcej edukacji zmysłowej. Dać im możliwość rozwijania się w codziennym życiu. Sens [o] meble to seria modułów pozwalających na budowanie przestrzeni dziecięcej. Pokoju w rodzinnym domu oraz miejsca na zabawę. Meble łączą w sobie funkcjonalność z możliwością eksperymentalnej zabawy. Dają możliwość układania różnych aranżacji według potrzeb użytkownika. Mogą być to aranżacje stałe i tymczasowe, dzięki zastosowaniu łączników łatwych i szybkich w montażu, dających swobodę w budowaniu własnego otoczenia. Głównym założeniem było zastosowanie materiałów dających rozwój sensoryczny i poznanie zmysłowe.

Projekt jest przeznaczony dla dzieci między trzecim a siódmym rokiem życia, ponieważ w tym okresie życia najbardziej rozwijają się zmysły. Współczesna edukacja powinna stworzyć narzędzie pośredniczące w udostępnianiu podstawowych doświadczeń naturalnych, zmysłowych.

Rozwiązanie, które zapewnia możliwość noszenia przy sobie gazu pieprzowego lub alarmu osobistego.

Praca skupiała się wokół problemu niewykorzystywania środków obrony osobistej wśród kobiet. Został zauważony poważny problem jakim jest nieprzystosowanie kobiecych torebek do noszenia gazów czy alarmów oraz niskie poczucie potrzeby ich posiadania. W oparciu o analizę ankiety przeprowadzonej wśród kobiet, rozmów z adresatkami projektu, osobami doświadczonymi w dziedzinie samoobrony oraz własne obserwacje powstała idea systemu, który jest dostosowywalny do posiadanych przez panie torebek jak i działa poza nimi. Użytkowniczki mogą wybrać kolor i rodzaj skóry/materiału z którego byłyby odszyte części systemu takie jak: pasek, saszetka, brelok i element łączący tak aby pasowały do posiadanej przez nie torebki.

Saszetka może być integralną częścią paska od torebki i noszona razem z nią, lub zapinana w pasie i funkcjonować osobno. Rozwiązanie integruje w sobie dwa środki obrony jakimi są gaz pieprzowy i alarm osobisty. Dzięki temu użytkowniczka ma wybór i rozbudowane narzędzie obrony. Całość pozwala na dyskretne noszenie przy sobie obu przedmiotów oraz łatwy i szybki dostęp do nich w razie potrzeby.

Procesowi „produkcji” mleka towarzyszy niezawinione cierpienie krów, które wraz ze wzrostem ilości marnowanego jedzenia, staje się jeszcze bardziej nieuzasadnione. Dlatego powstał obiekt zwracający przez prowokację uwagę na cierpienie krów i problem zbędnej nadprodukcji mleka.

Zwierzęta hodowlane są eksploatowane na różne sposoby: większość zabija się, żeby „wyprodukować” mięso, owce strzyże się dla wełny, krowy wykorzystuje się, żeby uzyskać mleko. Procesowi hodowli towarzyszy cierpienie zwierząt, które ze względu na marnowanie żywności staje się jeszcze bardziej nieuzasadnione. Według statystyk w Polsce marnuje się na jedną osobę około dwudziestu pięciu litrów mleka rocznie. Postanowiłam zwrócić uwagę na to, tworząc z wyprodukowanego ponad normę i zepsutego mleka, pozyskiwanego od innych osób i z lokalnej mleczarni, odciski kazeinowe. Kazeina jest częścią składu chemicznego mleka i może być bazą różnych materiałów, np.: włóczki lub tworzyw plastikopodobnych. Stworzyłam z masy kazeinowej ponad sto próbek w kształcie prostopadłościanów i w kolorystyce inspirowanej przestrzenią wiejską. Świadomie jednak nie proponuję produktu użytkowego, żeby zainspirować projektantów do tworzenia przedmiotów minimalizujących cierpienie i wykorzystujących zmarnowaną żywność, nie zaś świeże mleko, ponieważ użycie tego ostatniego mogłoby się przyczynić do zwiększenia jego produkcji.

Uni Se(a)t to zestaw dwóch siedzisk będących częścią kolekcji mebli zaprojektowanej przez studentów dla studentów. Zestaw składa się z bujanego siedziska dwuosobowego z dwoma miejscami siedzącymi oraz siedziska dwuosobowego z miejscem siedzącym i półleżącym. Stworzone po to, by łączyć ludzi.

Zestaw siedzisk Uni Se(a)t przeznaczony jest do umieszczenia w przestrzeni wspólnej studentów Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku. Istotą projektu jest budowanie relacji między studentami oraz wzbudzania w nich poczucia wspólnoty. Siedzisko bujane ma służyć integracji oraz wywoływać interakcję między użytkownikami – aby się na nim pobujać należy znaleźć parę do siedzenia. Może również stać się pretekstem do nawiązania rozmowy. Tylko wspólnie jesteśmy w stanie skorzystać z pełni możliwości jakie oferuje ten mebel. Jest on metaforą konieczności zjednoczenia się w celu osiągnięcia zamierzonego efektu. Większe siedzisko z założenia posiada dwie pozycje siedzenia, jednak w praktyce daje znacznie więcej możliwości – tak naprawdę, jedynym ograniczeniem staje się wyobraźnia użytkujących go studentów. Jego założeniem jest pokazanie, że wśród społeczności mamy przyzwolenie na bycie sobą i dokonywanie własnych wyborów, bo wspólnota to również akceptacja odmienności. Nieoczywisty sposób siedzenia – zwrócenie się do siebie plecami, nawiązuje do słów wypowiadanych w kierunku osób, z którymi się solidaryzujemy: „Masz we mnie oparcie”.

Człowiek jako jednostka inteligentna, na przestrzeni ewolucji nauczył się manipulacji za pomocą mowy ciała, skrywania swoich emocji i epatowania nimi. Oczy jednak przekazują informacje, których nie jesteśmy w stanie kontrolować. Friedrich Hebbel: „Oczy to punkt, w którym dusza spotyka się z ciałem”. Pierwszy kontakt zawsze jest kontaktem wzrokowym, czyli tym najszczerszym, nie przekłamanym, pełnym emocji.

W świetle stanu, w którym obecnie znajduje się Ziemia ( COVID-19, zmiany klimatyczne) oraz naszej przyszłości, która staje coraz mniej jasna dla społeczeństwa, nadszedł czas na refleksję nad pozytywnymi aspektami ludzkości. Instalacja architektoniczna zlokalizowana jest w mieście, traktowanym jako największy dorobek ludzkości ukazujący rozwój cywilizacji. Bryła obiektu nie jest jednak kolejnym budynkiem w kwartale zabudowy miejskiej, a swobodną, przestrzenną instalacją architektoniczną składającą się z pionowych elementów, których nagromadzenie i ciągłość przerwana jest na linii wzroku. To właśnie ten zabieg sprawia, że użytkownicy przestrzeni mogą siebie wzajemnie obserwować. Przezierność bryły wspomaga efemeryczność przestrzeni i przygotowuje stopniowo na zbliżające się spotkanie ( first contact ). Do centrum zmierzają dwie naprzeciwległe drogi. Punktem kulminacyjnym instalacji jest centrum, w którym znajdują się dwa półokrągłe kamienne siedziska, skłaniające do zatrzymania się w nim i podjęcia dialogu, tak już dzisiaj zapomnianego.

Solidarnie z naturą. Czy projektując w krajobrazie naturalnym, wciąż jestem architektem? Czy może dane miejsce przejmuje jego rolę tak jak zaprojektowała obok strumień lub skarpę. Kim się staję tworząc schronienie i decydując się na obcowanie z naturą z dala od dóbr i wygód cywilizacyjnych?

Dlaczego decydujemy się coraz częściej na swoistą ucieczkę od zgiełku dużego miasta? Może buszując w mokrej trzcinie i jedząc ziemniaki z ogniska, jesteśmy najlepszą wersją siebie? To niepohamowana ochota dążenia do bycia zwykłym człowiekiem. Wspomnienia to bardzo często smaki i zapachy. Woń palącego się siana, ciepło spływającego po ustach świeżego mleka, posmak jeziornej wody pozostający po letniej kąpieli. Są to rzeczy bardzo często niezastępowalne w naszym codziennym życiu w mieście, lecz wciąż osiągalne.

Idea chałupniczego stylu życia, czyli z definicji samowystarczalnego, nie jest wcale niczym nowym. Jak natomiast może wyglądać jego forma współcześnie? Projekt proponuje odpowiedzi na to pytanie i zastanawia się czy architektura radykalna może być nieinwazyjną ingerencją w zastane otoczenie. Jakie wyzwania stawia architektura, gdy z obszaru urbanistycznego przenosimy się w teren nietknięty ręką człowieka?

Celem projektu jest zmniejszenie dezorientacji bliskich osoby starszej wymagającej opieki w sytuacji wypisu ze szpitala, jak i zwiększenie świadomości na temat fizycznych i psychicznych potrzeb osób starszych.

Po przeprowadzeniu konsultacji z ekspertem i zapoznaniu się z badaniami z dziedziny przekazywania informacji okazało się, iż jednostkowe rozwiązanie nie będzie skuteczne, a odpowiedzią na podjęty problem będzie system. Kolejne analizy i konsultacje ze specjalistami doprowadziły do opracowania koncepcji systemu wsparcia poszpitalnego. Składa się on z poszpitalnego zestawy pierwszej potrzeby w postaci torby z zaprojektowanym instruktażowym układem przyborów potrzebnych w procesach higieny i żywienia osoby starszej, infolinii wraz z przykładami kwestii możliwych do poruszenia i formularza informacji lekarsko-pielęgniarskiej będącego odpowiedzią na nadmiernie otwartą i skomplikowaną, a przez to często nieinformatywną formę wypisu ze szpitala.

Ostateczny układ i zawartość zestawu jest wynikiem analizy procesu opieki, konsultacji z ekspertem i testów przeprowadzonych z udziałem użytkownika z grupy docelowej. Rozwiązanie instruuje niedoświadczonego użytkownika w podstawowej opiece, informuje go na temat stanu pacjenta, wskazuje wymagane w opiece przybory i pokazuje właściwą ścieżkę dalszej opieki, informując o istniejących możliwości.

Projekt micro domu, jest próbą, zaprojektowania przestrzeni dla osób zmagających się z problemem bezsenności oraz zaburzeniem rytmu dobowego.

Lampion jest próbą, zaprojektowania przestrzeni dla osób zmagających się z problemem bezsenności oraz zaburzeniem rytmu dobowego. Światło naturalne wpadała w delikatny sposób do wnętrza. W ten sposób odbiorca uzależnia swój rytm dobowy od zmieniających się pór dnia. Dodatkowo, podczas projektowania istotne stało się również doświadczanie zmieniającego się światła, w zależności od szerokości i długości geograficznej.

Podłoga pokryta jest matami, które dzięki swojej fakturze i zapachowi pobudzają sensorykę. Aby uzyskać czystość przestrzeni, miejsce na przechowywanie znajduję się w schowkach pod podłogą. Systemem nogi teleskopowej z podłogi podnoszony jest również blat. We wnętrzu umieszczona została również koza która stanowi źródło ciepła oraz dodatkowe źródło światła. Wydobywające się z wnętrza światło sprawia że, budynek z zewnątrz wygląda jak lampion. Dom ma drewnianą konstrukcję która, została przykryta dwiema warstwami wodoszczelnej tkaniny a przestrzenie pomiędzy nimi zostały umieszczone plastikowymi workami wypełnionymi spienionym polietylenem.

Projektant powinien dążyć do tworzenia lepszego świata. The Beginning to propozycja przestrzeni dla najbardziej potrzebujących osób – uchodźców.

Pandemia przysłoniła inne problemy z którymi zmagamy się jako społeczeństwo. Skupiamy się na walce z wirusem, odwracając uwagę od ludzi potrzebujących pomocy. Solidarność polega na zrozumieniu, empatii i działaniu razem. Głównym założeniem projektu było stworzenie bezpiecznego, taniego oraz szybkiego w budowie domu dla uchodźców. Konieczne było wykonanie konstrukcji z modułów, które będą mogły być wykonywane przez uchodźców na miejscu. Dlatego cały dom stworzony jest z lekkich modułów MFP, które wypełnione są ociepleniem. Jeden dom przystosowany jest dla dwóch osób dorosłych, posiada on strefę sypialnianą, kuchnię, łazienkę, miejsce do pracy lub nauki oraz przestrzeń jadalnianą. Pierwowzór został przystosowany do ciepłego klimatu, ze względu na to, że kraje przyjmujące największą ilość uchodźców znajdują się w klimatach zwrotnikowych i podzwrotnikowych. Dach pozwala na odprowadzanie i zbieranie wody deszczowej, jednocześnie spełniając funkcję doświetlenia i wentylacji przestrzeni.

Cztery scenariusze przyszłości zebrane w formie archiwalnego segregatora. Czy naszą przyszłość kształtują nasze decyzje, czy może decyzje sztucznej inteligencji? Autorka stawia pytania i przewiduje odpowiedzi, daje nam szansę spojrzenia na prawdopodobne skutki naszych decyzji.

„Archiwa przyszłości” są publikacją, która przeprowadza czytelnika przez cztery alternatywne scenariusze rozwoju sztucznej inteligencji, a to, którym z nich będzie podążał, zależy od odpowiedzi na pytania pojawiające się w trakcie opowieści. Możliwość spojrzenia na prawdopodobne skutki naszych decyzji daje szansę na oswojenie się z przyszłością i refleksję nad przyszłymi decyzjami.

W znanej i lubianej formie klocków, tym bardziej atrakcyjnych, że w atrakcyjnych pomieszanych barwach kryją się statystyczne informacje. Sens klocków daleki jest od zabawy – każdy klocek to roczne zużycie plastikowych torebek przez statystycznego obywatela państwa UE.

Statystyczny obywatel Unii Europejskiej zużywa 200 torebek foliowych rocznie, czyli aż 4 kg tworzywa sztucznego. Projekt powstał, by edukować, uświadamiać i wyrażać protest przeciwko zaśmiecaniu środowiska naturalnego. Praca składa się z obiektów – pamiątek wykonanych z plastiku oraz z kalendarza foliowego. Pokazuje on, jak w różnych częściach Europy traktowane są foliowe torby i uświa- damia, że powinniśmy uczyć się postaw proekologicznych od siebie nawzajem oraz wspierać się w rozwiązaniu wspólnego problemu.

Kryzys ekologiczny stawia przed projektantami szereg wyzwań. Jedną z możliwych odpowiedzi jest powrót do dawnych technik rzemieślniczych i zapomnianych, lokalnych materiałów. Projekt wpisuje się w popularny trend nowego rzemiosła.

Projekt jest próbą zbudowania własnej praktyki rzemieślniczej bazującej na naturalnych, lokalnych materiałach. Posługując się źródłami etnograficznymi i historycznymi, a także eksperymentując z materiałami, projektant badał, czy niektóre wiekowe techniki mogłyby stanowić podstawę regeneracyjnej strategii dla projektantów tworzących w czasie kryzysu ekologicznego. Wysunął teorię, że metody, które wydają się radykalne lub archaiczne, takie jak zbieractwo lub własnoręczna uprawa roślin dla uzyskania materiałów, mogłyby być adaptacyjną strategią. Kolekcja materiałów zawiera zebrane próbki gleby i substancje roślinne, także uprawne i nie uprawne rośliny włókniste.

W trakcie walki z chorobą nowotworową stykamy się z wieloma trudnościami życia codziennego. Komunikacja między najbliższymi staje się kluczem do wzajemnego zrozumienia i wsparcia.

 Rakki. to gra mająca za zadanie wspomóc chorych oraz ich najbliższych w komunikowaniu uczuć związanych z chorobą nowotworową. Za pomocą klocków z nazwami emocji gracze mogą porozmawiać o odczuciach związanych z codziennością, cierpieniem, śmiercią. Gra nie jest nastawiona na rywalizację, lecz na współdziałanie. Jej celem nie jest odniesienie emocjonalnego zwycięstwa nad drugą osobą, ale szybkie rozpoznanie i komunikowanie stanów emocjonalnych.

Sztućce dla osób z niepełnosprawnościami, które nie mogą korzystać ze zwykłych sztućców. dzięki wadze i kształtowi sztućców mogą spożywać posiłki samodzielnie lub bardziej samodzielnie.

Projektowanie dla dzieci z niepełnosprawnościami jest bardzo ważne, w kontekście wspomagania czynności edukacyjnej i terapeutycznej, jaką jest spożywanie posiłków. Nakładki służą do nauki poprawnego posługiwania się sztućcami. Działają na zasadzie wańki wstańki, które składa się z dwóch części łączących się ze sobą za pomocą ukrytych magnesów. Dzięki temu, że obiekty zostały obciążone i występują w trzech rozmiarach, dzieci są w stanie poczuć przedmioty, które trzymają w dłoni.

Projekt oparty na osobistym doświadczeniu autorki, która opuściła rodzinny kraj . Doświadczyła tęsknoty za domem nietolerancji i ksenofobii jak wiele osób w jej sytuacji. Książka jest zbiorem indywidualnych a zarazem podobnych do siebie historii.

Inspiracją do stworzenia projektu były doświadczenia autorki związane z przeprowadzką z rodzinnego kraju na okres studiów do Polski, a następnie do Holandii. Oszołomiona dużą liczbą ludzi różnych narodowości wokół siebie, zastanawiała się, w jaki sposób budują oni swój nowy domz dala od ojczyzny. W efekcie autorka stworzyła książkę z historiami emigrantów z Polski, Francji, Turcji, Ukrainy, Rosji, Nowej Zelandii, Grecji, Kolumbii, Wielkiej Brytanii, Filipin i Indonezji, którzy obecnie mieszkają w Amsterdamie. Opowieści ilustrowane są zdjęciami bohaterów oraz wnętrzami ich mieszkań. Projekt zwraca uwagę na postępującą mobilność oraz problem nietolerancji i ksenofobii.

Czy sukienkę można by ugotować w garnku, jak zupę? A kiedy się znudzi je ugotować jeszcze raz, dodając kolor i zmieniając w spodnie, lub wyrzucić na kompost? Autorka szuka połączeń pomiędzy przemysłem spożywczym i mody. W jakich zakresach mogą się przenikać?

Moda i przemysł spożywczy mają ze sobą zaskakująco wiele wspólnego. Mogą się nawzajem inspirować, trapią je podobne problemy związane z nadprodukcją odpadów i zanieczyszczeniem środowiska. Autorka postanowiła swój projekt... ugotować w garnku, by opowiedzieć o różnorodności biodegradowalnych materiałów i naturalnych barwników. Eksperymentowała z bioplastikiem, kolorem, teksturą, a także kształtem ubrań. Stworzyła portfolio z próbkami materiałów biodegradowalnych oraz zaprojektowała kolekcję ubiorów złożoną z pięciu sylwetek.

Krzepiący dotyk dłoni na odległość? Jak mama może pogłaskać zmartwione dziecko, a córka zmęczoną mamę. Autorka proponuje dwuczęściowy obiekt, który daje substytut bliskości. Pozwala na fizyczne odczucie wsparcia osoby, która jest daleko.

Związek taktylny między matką a dzieckiem jest jednym z najsilniejszych związków między ludźmi. Rodzi się z pierwszym uderzeniem serca i kończy wraz ze śmiercią. Projekt Stone zwraca uwagę na potrzebę podtrzymania taktylnego związku z matką także w dorosłym życiu. Praca składa się z dwóch zestawów drewnianych obiektów przekazujących sobie nawzajem ciepło ciała bliskiej osoby i jej bicie serca. Daje również możliwość wysyłania impulsów dotykowych na odległość.

 Filtr do wody z kranu, który poprawia jej smak i jakość. Oparty na mineralnych materiałach korzysta z wiedzy sprzed czasów kiedy wynaleziono plastikowe butelki. Wiemy już, że zaśmiecają świat. Musimy nauczyć się żyć bez nich.

System filtrujący Zdrój to rozwiązanie wychodzące naprzeciw ery bez opakowań jednorazowych. Woda butelkowana, nadal bardzo popularna, jest rozwiązaniem szkodliwym dla środowiska i niezdrowym dla człowieka. Projekt zakłada cofnięcie się do czasów przedpolimerowych. Opierając się na wywiadach z konsumentami, projektantka zdiagnozowała przyczyny niechęci do wody kranowej. Następnie przeprowadziła eksperymenty z surowcami mineralnymi: krzemieniem, szungitem, kamionką i porcelaną. Wyniki doświadczeń doprowadziły do zaprojektowania 4 wersji smakowych wody.

Efektem hydroponicznej uprawy roślin są wiązki korzeni, które po wysuszeniu mogą być użyte jako baza pod uprawy, opakowania lub inny organiczny składnik. Projekt jest serią eksperymentów dotyczących możliwych zastosowań korzeni, w myśl zasad „cradle to cradle”.

To the roots! to eksperymentalny projekt w całości oparty na hydroponicznej uprawie papryki, której naturalnym odpadem są jej korzenie. Ich właściwości materiałowe wykorzystywane są w tworzeniu różnych produktów. Sterując naturalnym procesem ich rozwoju, autorka stworzyła złożone struktury o wartości użytkowej. Mogą stać się opakowaniem oraz podłożem do wyhodowania kolejnych roślin. Efektem projektu jest biodegradowalny, symbiotyczny produkt z korzeni papryki, wpisujący się w zasady „cradle to cradle” i ekonomii cyrkularnej.

Propozycja niewerbalnego kodu, wspierającego trudne rozmowy o emocjach. Decyzja o materiale, kształcie i ciężarze, którą podejmuje autor jest częścią procesu przepracowywania emocji. Obdarowanie kogoś jest wyrazem zaufania.

Projekt IN-OUT jest wsparciem w relacjach, gdy brakuje słów do opisania uczuć. Klocki opracowano na bazie teorii pięciu podstawowych emocji. Dobór materiału, kształtu i barwy stanowi swoisty komunikat niewerbalny, który wyraża emocje i pomaga uświadomić sobie, co intuicyjnie czujemy. Dając komuś wybrany klocek w odpowiedzi na pytanie, powierzamy mu kawałek siebie, swoich przeżyć i myśli. Nie musimy mierzyć się już z nimi sami. Przepracowane Emocje można z dumą nawlec na stelaż, tworząc unikatową, intymną instalację.

Eksperyment materiałowy. Bada możliwość połączenia tradycyjnych w polskim domu tekstyliów z funkcją filtra, który będzie absorbował zanieczyszczenia z powietrza.

Czułe firanki, nawiązując do tradycyjnych, polskich firanek, odpowiadają na wciąż nierozwiązany problem zanieczyszczenia powietrza. Projekt wykorzystuje materiały o właściwościach oczyszczających powietrze, takie jak gipiurowa koronka poddana mineralizacji solami krystalicznymi oraz bioplastik na bazie polimeru pochodzącego z alg morskich, wzbogacony węglem aktywnym. „Czułe firanki” stanowią eksperyment materiałowy, który bada funkcje domowych tekstyliów, a także możliwości surowców organicznych. Projekt pomaga niwelować zanieczyszczenia, jednocześnie stanowiąc materialny znak ich obecności.

Normy odzieży medycznej powodują, że jej życie użytkowe jest krótkie, a “życie po życiu” bardzo długie. Zwłaszcza w czasie pandemii ilość odpadów medyczne narasta bardzo szybko. Autorzy proponują alternatywę: odzież z naturalnych tworzyw połączonych z bioplastkiem. Ekologiczny, trwały i całkowicie nieszkodliwy.

Viridi-2021, czyli biokombinezon medyczny, to manifest i deklaracja odpowiedzialnego tworzenia. Projekt stanowi odpowiedź na postpandemiczną rzeczywistość oraz świat tonący w odpadach, które zdominowały coraz wolniej regenerującą się Ziemię. Hipokratejskie „Po pierwsze nie szkodzić” rozszerzony został o wątek natury. Poprzez projekt twórcy składają własną przysięgę. W projekcie kombinezonu medycznego poliester zamieniono na naturalne tkaniny, łączone z bioplastikem. Materiały są barwione, gotowane i poddawane eksperymentom, aby znieść barierę pomiędzy pacjentem a służbą zdrowia. „Viridi-2021” to także próba zmierzenia się z międzynarodowymi normami i przepisami. Szpital przyszłości musi być zielony.

Zdrowe dla człowieka i przyjazne dla środowiska opakowania na żywność nie muszą być luksusem. Projekt pokazuje dostępność rozwiązań w gospodarstwie domowym.

Verde Vita jest pomysłem na rozwiązanie jednego z podstawowych problemów współczesnego świata, jakim są odpady z tworzyw sztucznych. To zdrowy i przyjazny dla środowiska sposób pakowania żywności. Problem jednorazowych tworzyw sztucznych nie może być dalej ignorowany w procesie projektowania. Ponad 70% produktów znajdujących się w naszych sklepach spożywczych jest pakowane w plastik.

Aby rozwiązać ten problem, użyto materiałów biodegradowalnych, które są dostępne dla każdego, takie jak: liście pora, łuska kukurydzy, kapusta, skórki bananów i łuski słonecznika. To rozwiązanie projektowe pozwala każdemu stworzyć własne, biodegradowalne opakowania na żywność w domowym zaciszu.

Jak usprawnić działanie lokalnego ośrodka kultury? Projektantka znalazła rozwiązanie w budowie konarów i korzeni drzew...W projekcie forma zaproponowanych rozwiązań jest równie ważna jak proces, który projektantka przeprowadziła z ośrodkiem kultury.

Celem projektu Kori jest usprawnienie działania lokalnego ośrodka kultury w poznańskiej dzielnicy Dębiec oraz integracja sąsiedzka przez wprowadzenie zmian w przestrzeni tego miejsca. Ważną częścią procesu projektowego była współpraca z osobami związanymi z ośrodkiem oraz odkrywanie specyfiki dzielnicy. Projektantkę zainspirowały drzewa, a szczególnie system ich korzeni służący sprawnej komunikacji oraz współdziałaniu. W rezultacie projekt przestrzeni ośrodka kultury oraz obiekty stanowiące jego wyposażenie nawiązują kształtem do konarów drzew i korzeni.